Mijn vriend nam me mee naar trouwlocaties

Ik had nooit wat met het concept van trouwen, echt niet. Trouwen vond ik ergens maar een beetje burgerlijk en bovendien, je hebt toch helemaal geen belofte nodig, of een ring, om elkaar te tonen dat je van elkaar houdt en je bij elkaar wilt zijn. Ik vond het altijd eng om een belofte te maken aan iemand maar niet kon voorzien hoe de dingen zouden kunnen veranderen als we tien of twintig jaar verder zijn. Kon ik die belofte wel maken? Mijn vriend nam een behoorlijk risico door me te vragen of ik met hem wilde trouwen maar ik ben achteraf blij dat hij het aangedurfd heeft. Ik zei hem dat ik er nog even over na wilde denken en heb na een dagje wikken en wegen toch besloten om het te doen, om ja te zeggen. En dit kwam nog niet eens zo voort uit rationele overwegingen als wel uit emotie, uit mijn gevoel erbij. Want ineens voelde ik een overweldigende behoefte het gewoon te doen. Vandaag nam mijn vriend me mee naar enkele trouwlocaties die hij had opgezocht en waarvan hij dacht dat het wel iets voor ons zou zijn. Een van de trouwlocaties was de nummer 1 van 2012 en ik snapte wel waarom want ik had er gelijk een prettig gevoel bij. Het is er heel luxe en chique, maar dan wel op een heel benaderbare manier. Ik voelde me op deze plek, meer dan de andere trouwlocaties, direct op m’n gemak en zag ons hier wel staan. Ik denk dat dit ‘m wordt, waar we ons ja-woord gaan geven.